star (2013-08-30)
Teraz o winie, doczytajcie do końca, z tego samego źródła. Najbardziej lubię góry otoczone chmurami. One nadają dynamiki, ekspresji, wprowadzają jakiś element tajemnicy. Gdzieś między chmurami przebijają promienie słońca. Ściana jest sucha. Granit absolutnie idealny. Po poprzednich wyrypach teraz każdy czuje przyjemność wspinania. Pędzimy „ oblogatoryjką” na pięknej górze, w tak cudownych i malowniczych okolicznościach – Alpy żegnają nas doprawdy po królewsku. Wspinanie idzie bardzo sprawnie, operacje sprzętowe na stanach grają jak w szwajcarskim zegarku. Jerzy dokonuje na koniec rzeczy niezwykłej i pokonuje lęk wysokości – potem przyzna po ciuchu, że to jedna z najważniejszych wspinaczek w jego życiu, bo przełamał w sobie ten dziwny strach. Oczy nam się śmieją. Pod szczytem kolejka do ostatniego wyciągu. Powolni Niemcy, potem młodzi Francuzi. Rozkładamy lunch i czekamy, przy okazji robiąc sesję fotograficzną. W drodze powrotnej wszyscy (z wyjątkiem Jerzyka, bo on odszczepieniec niepijący) raczymy się schroniskowym winem, które okazuje się tańsze od zupy. Kajman słusznie zauważa, że wbicie się w drogę o 14:00 oraz picie wina przed ostatecznym zejściem jest kompletnie nieprofesjonalne, ale ostatecznie… też daje się skusić na szklaneczkę – he, he… amatorszczyzna, prawda? Słońce zachodzi… ruszamy na dół, wracamy na kamp.
wino1060#48465