star (2013-11-10)
O twarzach Collio pisali w Magazynie Wino (pralinka) wymieniając jak leci.

Jest ich kilku, może kilkunastu. Każdy podąża swoim szlakiem, wszyscy tworzą swoiście jednorodną mozaikę, której na imię Collio.

Marco Felluga
Joško Gravner
Borgo del Tiglio
Radikon
Renato Keber
Dario Princic
Schiopetto
Puiatti
Franco Toros
Conti Attems
Livon
La Castellada
Venica & Venica
Nereo Bressan

Borgo del Tiglio: niebywała samowiedza

Właściciel tej 9-hektarowej posiadłości Nicola Manferrari był kiedyś aptekarzem. Z tego fachu trafiło do winiarstwa kilka wybitnych jednostek i jest to dla winopisarzy zawsze znakomita okazja do bonmotów w rodzaju „aptekarskie ilości” i „aptekarska precyzja”. Nic nie poradzę, że ten drugi fantastycznie oddaje sposób, w jaki robi się wino w Borgo del Tiglio. Nic nie jest tu pozostawione przypadkowi, ale też Manferrari nie ma „przepisu na wino”. Jest przede wszystkim, jak wielcy winiarze przeszłości, „wielkim obserwatorem”, który dostosowuje uprawę i winifikację do lokalnych warunków; startowanie do produkcji wina z gotowymi pomysłami i uprzedzeniami uważa za jedną z plag nowoczesności.

Jak w wielu posiadłościach we Friuli, wina czerwone są tu w mniejszości i jak w wielu, sięgają regularnie absolutnych szczytów. W obu etykietach – Collio Rosso i później wypuszczanym Rosso della Centa – dominuje merlot. Wina trafiają do naszych rąk po wielu latach (obecnie na rynek wchodzi 2003), już bez nut beczkowych, z gładkim, dojrzałym, nieco kawowym owocem. Zachwycają głębią, długością, delikatną mineralnością, lecz przede wszystkim jubilerską jakością owocu. Manferrari ma gruntownie przemyślane milion szczególików decydujących o jakości wina i z drakońską konsekwencją wprowadza w życie swoją filozofię uprawy. Niegdyś przez 45 minut wyjaśniał mi, w jaki sposób równowaga biochemiczna winorośli determinuje dojrzałość garbników: „10 lat zajęło mi przestawianie winnicy merlota na niezbędną jakość uprawy”. I to po prostu w kieliszku czuć.

Wina Borgo del Tiglio nie są łatwe, podobnie jak niełatwym rozmówcą jest Nicola Manferrari. W pochmurne (metaforycznie rzecz ujmując) dni wina wydają się beczkowe i płaskie, a Manferrari stoi i milczy albo rzuca kwaśnymi ripostami (jak odpowiedź na pytanie o wydajność w winnicy merlota: „27 kwintali i 92 kg na hektar, ale parę deko wypadło w czasie transportu”). Czasem trzeba drugiego i trzeciego podejścia, by wydobyć z nich tę fantastyczną głębię i rys terroir, z którymi bodaj nikt we Friuli nie może się równać. (wb)
wino14785#48958