rurale (2009-06-25)
Gdzieś w innej części tej sstarwine'owej krainy (państewka, republiki bananowej, komuny, imperium?:)koledzy sobie utyskują na „Decantera”, ale ja nie o tym. Abstrahując od tego czy dziennikarze tego pisma w swoich wyborach mają rację czy nie, czy mają kłopoty z reprezentatywnością, czy też problemy z megalomanią, to faktem jest dla mnie niemal bezspornym, że kreują produkt dla czytelnika, a nie odwrotnie, dla samych siebie. Świadczyć może o tym mnogość form dziennikarskich wykorzystywanych w tym tytule, co bez wątpienia rozszerza krąg czytelników i gwarantuje ich lojalność (w stylu dla każdego coś miłego, ale konsekwetnie).

Wracając jednak do Leflaive. W ostatnim wydaniu znalazł się kolejny tekst z cyklu My passion for wine, którego bohaterem jest tym razem Frank Cohen, znany kolekcjoner sztuki współczesnej (ten format próbował dawno temu wprowadzać nasz MW, niestety bezskutecznie). Mi postać zupełnie nieznana, bo przecież Decanter krąży jednak wokół nieco innego rynku i innych benchmarków (kilka numerów wcześniej opublikowano zwierzenia Davida Platta, niegdyś piłkarza Arsenalu, tego przynajmniej kojarzę). Otóż kolega Cohen na pytanie jakie flaszki zabrałby na bezludną wyspę bez wahania odpowiedział że cokolwiek byleby z Domaine Leflaive. Później jedzie ostro dalej, gdyż na pytanie co pił poprzedniego wieczora, wprost odpowiada że Lynch-Bages z 1996, którego kupił kiedyś kilka skrzynek. Twierdzi, tu uwaga, że to „dobre wino na co dzień”. No cóż, tego tam... Ja też twierdzę że Leflaive robi dobre wina. Na tym niestety podobieństwa się kończą:)
wino3832#7503