star (2013-01-27)
Rocznikiem 1995 Ducru Beaucaillou poczęstowali Wojtka Bońkowskiego, dobrzy ludzie i to nie tylko tym winem (pralinka) jak widać. Na szczęście się nie zraził, w piątek przyniósł kolejną zagadkę. W pierwszym nosie, chlorowo-końskim, od razu czuć Cabernet Sauvignon, ale potem zacząłem się wahać. Kolor wciąż młody, ale wino miękkie, bez garbnika, już w szczycie chwały. Może jakiś Cabernet południowy, Daumas Gassac albo San Leonardo? Ale ostatnio piłem dwa razy, w Londynie i Kopenhadze, wszystkie roczniki Gassaka i żaden mi się nie skojarzył, a przecież wino sprzed miesiąca bym pamiętał. Zaś w San Leonardo jest lekka nuta fiołka, której tu brakowało. No to zacząłem kombinować, wiem że ostatnio względnie tanio dziabnął w Christie’s Pavie 2003, wyprzedawany przez greckiego armatora. Nawet by pasowało: lekka redukcja, miękki owoc, już gotowe do picia. Ale Pavie otworzył ostatni z docentem, który mu podsunął ten system na wygranie szóstki. Drugi raz by nie odkorkował tego samego, więc może Cos d’Estournel 2009, podobny w stylu? Esemesuję, po chwili odpowiedź: „Ciepło. Ducru 1995”. Krucafuks! Zachował się lepiej, niż myślałem po ostatniej pionówce w château. Ale mogłem na to wpaść, w końcu był wyraźnie lżejszy niż 2000, a nie miał bogactwa 1989 albo 1990. Ładne, bardzo ładne wino, może trochę zbyt końskie i suchawe w ostatnim odruchu jansenizmu. 91/100. Foto. ˆ Happ-it.com. Ładne słowa różna takie padają, jak chlorowe (nie chlorofilowe!), końskie (nie brett, ani redukcja, choć i to się Wojtkowi wymsknęło:-), no i w końcu ten jansenizm, tu już wymiękłem i zajrzałem do Wiki (pralinka) skąd objaśnienie. Jansenizm, powołując się na św. Augustyna, kładł nacisk na przyrodzoną deprawację człowieka, niezbędność i wystarczający charakter łaski Bożej do przestrzegania przykazań, co zbliżało ją do kalwińskiej teorii predestynacji.
wino8476#46540

star (2013-05-09)
Marek Bieńczyk (pralinka)ł/2342/dzień-świra Dzień świra.

Nie ma co kryć, po latach degustacji, po latach spotykania się z butelkami nieraz słynnymi albo medialnymi, ta ekscytacja, ta naiwna werwa opadły, przestrzenie marzeń niezmiernie się zawęziły. Kiedyś, gdy wysupływałem z portfela zaskórniaki, myślałem, że Ducru-Beaucaillou 1995 będę otwierał w dźwięku fanfar, w garniturze Armaniego, w jakiejś kosmicznej iluminacji, tymczasem wziąłem po prostu korkociąg i otworzyłem dla miłego gościa, sweter miałem codzienny, nawet gaci nie zmieniłem. Oczywiście, byłem wina ciekaw, lecz nie siedziałem już w rakiecie międzyplanetarnej, jak przez tyle, tyle lat, a na zwykłym krzesełku.
wino8476#47685