reuptake (2011-09-17)
Z tych wszystkich win pewnie dałoby się coś wykręcić. Na pewno były niebanalne. Jednak żadne w nich nie jest kompatybilne z moim stanem ducha w jakimkolwiek momencie (nie wiem, jak w przyszłości). Mogę je analizować (chyba potrzebowałbym wolniejszego tempa i większego skupienia), smakować, rozgryzać, rozkładać na czynniki pierwsze i lepić w jakąś całość, ale to nie moja bajka. Doceniam je, tak jak doceniam twórców oper czy kompozytorów muzyki współczesnej — na pewno nie jest łatwo to tworzyć, efekt jest wyrafinowany. (Nie)stety, nie przyłapuję się na chęci posłuchania ich twórczości, z proletariacką szczerością powiem, że nawet na próbie nauczenia się na czym polega wartość ich twórczości się nie przyłapuję (z winami jest trochę lepiej, nie odmówię następnego białego burgunda, nawet mam ochotę na naukę, ale nie jakąś szczególną). Nie mam ochoty nawet na Beethovena czy Debussy'ego jak wsiadam do samochodu, za to Rancid mi świetnie pasuje do mojej codzienności komunikacyjnej. Nawet bym chciał jakoś-tam wieść życie bardziej wyrafinowane, ale co mam zrobić, jak mi wystarczy 4/4, trzy akordy i jedziemy. Prosty kwas, trochę łupków, garść cytryn, łyżeczka miodu.

Nie neguję wartości tych win, ale też nie udaję, że mi się super podobają. Może były za młode, a może raczej ja jestem ciągle za młody – istnieje duże prawdopodobieństwo, że i 30 lat po śmierci będę młodszy od 30 letniego Bieńczyka. Do tego dochodzi ciężar otoczki, którą niosą, także ciężar ceny. Trudno się od tego uwolnić. W końcu wiem, co pijemy. Wina przez duże W. Trzeba je pić przez duże P, chyba. Nie umiem.

Tak więc to oczywiste, że nie wina poległy w tym starciu, tylko ja. Ale nie potrafię wzbudzić w sobie wstydu, tak jak nie odczuwam żadnej satysfakcji z tego, że nie przypadły mi do gustu. To wina z trochę innego świata, zajrzałem przez okienko, potem wsiadłem do metra i wróciłem do siebie. Terlanera otworzyłem (dziś dopiero), dobre wino. Nie bardzo dobre, nie lepsze ode mnie. Mogłem sobie przy nim zjeść, mogłem sobie przy nim pogadać. Frak mnie nie uciskał, mucha nie uwierała, stołek w dupę się nie wpijał. Mózg raczej odpoczywał, niż analizował.

Nawet nie mam jak ich punktować. W mojej prywatno/publicznej skali, 5 gwiazdek to wina codzienne, proste, udane. Montrachety na pewno wyrastają ponad to (choć był jeden, który chyba na więcej nie zasłużył). 6 to takie, które mają coś ciekawego, o czym się nie zapomina (ale w pozytywnym sensie) a jednocześnie chce się je kupić jeszcze raz. I tu się narty rozjeżdżają: pierwszy warunek jest spełniony, drugi niekoniecznie. Ale inny kawałek mnie czuje, że niektóre z nich (Mersault? Ten "ostatni" Montrachet?) zasługują i na 7. A jeszcze inny, że nie mnie oceniać, albo jeśli już to nie w tej samej skali.

Najbardziej smakowało mi Frappato. Potem czerwony burgund. Poza nimi wypiłem kilka naprawdę interesujących win.
wino12327#33852