SstarWines

Właściwie nie wiem jak zacząć. Przy tym winie (Walter de Batte 2007 Cinque Terre DOC z: Bosco 40%, Vermentino 40% i Albarola 20%) aparat poznawczy się zawiesza, obwody się przegrzewają, trzeba resetować. Strzałka nie chce pozostać na zielonym polu obektywizacji, wciąż niebezpiecznie przeskakuje na czerwony obszar emocjonalnego entuzjazmu.

To prawda, że w tym akurat przypadku mogę się podeprzeć (co gwarantuje jaki taki współczynnik obiektywizmu) opinią autorytetów – bo przecież nimi są – ale nawet gdybym nie przeczytał w Winach Europy, że to „jedno z wielkich win włoskich” – musiałoby mną wstrząsnąć. Jest trudno uchwytne - choć przecież niesłychanie ekspresyjne – nieustannie się zmienia, przemawia różnymi językami. Nos w jednej chwili zda się „po prostu” utleniony, a zaraz potem staje się to intrygującym cuvee orzechów, zgaszonej świecy, ziół, masełka noisette. Takiego połączenia – w równowadze – owocu i mineralności nie spotkałem jeszcze nigdy w swym, krótkim wprawdzie, winiarskim życiu. Piję sok winogronowo-jabłkowy, a jednocześnie to jest pieśń skał, a jeszcze pewniej – kamieni, z których zbudowane są cinqueterrskie tarasy (próbuje je ratować UE, finansując naprawę unikalnych ścian, ułożonych z ułomków skalnych – bez zaprawy!). Jeżeli słowo terroir cokolwiek znaczy – to tutaj znalazło swój wyraz absolutny. De Batte zrobił wino, które opowiada nie tylko o geologii, wietrze od morza (sól!), śródziemnomorskich balsamicznych roślinach – to także opowieść o dramatycznych, choć niepozbawionych radości – zmaganiach ludzi z Cinque Terre, z winiarzami na czele – z miejscem, w którym przyszło im żyć. Może wystarczy powiedzieć, że twórca wina ma niecały hektar winnic, podzielony między niemal 50 parceli. A może wystarczy zobaczyć „monorail” – tutejszy wynalazek, który zmniejszył trochę udrękę dźwigania na plecach koszy z winogronami po niekończących się schodach, łączących tarasy. W skrócie, to minikolejka na Gubałówkę - szyna z zębatką pod spodem, silnik, siodełko, dwie skrzynki z tyłu - i jazda, od parceli do parceli. O tym też jest to wino. Mocne (alkohol dodaje nerwu, nie wadzi), ekstraktywne, dźwięczne, pikantne, gęste, o barwie jasnego bursztynu albo starego złota... i tak da capo al fine – ta opowieść nigdy się nie kończy. Na ile na mój odbiór wpłynęło spotkanie z autorem – nie wiem, ale jeśli wpłynęło, to dobrze, bo to także jest część opowieści. Cdn. @Wytwórnia w Riomaggiore

Urządzenie monorail

Monorail w podniebnej winnicy. W dole Corniglia.

Tarasy. Poprzedni podpis był pomyłką. Tam jest Manarola, a Corniglia - tutaj. Łączy je ścieżka u podnóża klifu - biegnąca przez wszystkie pięć miasteczek - ale była zamknięta, więc poszliśmy górą i dobrze.

Jeszcze murek bezzaprawowy z bliska.

Na wypadek, gdyby cdn jednak nie nastąpił - wisienka na torcie, a raczej na winie: twórca w swojej jaskini. Tego wina zrobił 1650 butelek.