SstarWines

Choć samemu mi trudno w to uwierzyć to wina z Domeny Julien Meyer zmieniają w dość istotny sposób moje postrzeganie Alzacji. Jasne, ceniłem i cenię alzackie rieslingi ale do pozostałych szczepów albo nie miałem szczęścia, albo serca, albo jednego i drugiego. Jak nie piłem wciąż było tak samo: tłusto, ślamazarnie, gęsto i lepko... no jednym słowem tfu!
A co więcej często im droższe było wino tym było gorsze...
Oczywiście jako sceptyk mam wątpliwości czy wina Julien Meyer to nie jest kwestia chwili albo rocznika... ale nie da się ukryć – wina AD 2008 są rześkie, sprężyste, kwasowo-mineralne i niesamowicie czyste (nawet te, w których odzywała się bio/organiczna nuta przejrzałych jabłek). I na tym można by zakończyć. Ale po wpisie na blogu Wojtka i sugestiach Deo należałoby jeszcze dodać: brałem udział w degustacji ale nic nie wciągałem, wkłuwałem i w ogóle czysty jestem jak Kornelia M. przed badaniem próbki A.

Zaczęliśmy od Nature – po paru sekundach było wiadomo, że może być dobrze. Super usta, niezły nos... a to podstawowe wino pana Patryka.
O Muskacie zapisałem, że oczywisty ale nie nachalny. A po parunastu minutach pokazał piękny nos daleko bardziej interesujący niż typowe „babskie” muskaty.
Równie dobrze zaprezentowały się też dwa gewurtze. Les Pucelles 2008 z delikatnym jak na tą odmianę nosem budził pewne kontrowersje. A rzecz dotyczyła ust oczywiście. Niektórym leżały, innym ( w tym i mi) wydały się trochę rozwodnione co szczególnie było czuć z uwagi na lekką tłustawość i niższą kwasowość. Heissenberg 2007 dużo bardziej typowy, z wyraźnym botrytyzowym nosem i słodkawych ustach. W sumie na tych dość wyrazistych odmianach najbardziej było czuć odmienność stylu tego winiarza.

Pinot Blanc – kredowo – maślany, delikatny ale z żywą kwasowością i lekko oleistym posmakiem. Wielu to wino zachwyciło - mnie raczej nie. A już na pewno nie wieszcze mu komercyjnej kariery...

W końcu rieslingi: podstawowy (49PLN) nieco freakowy. Cytując klasyków mógłbym powiedzieć, że całkowity brak zapachów typowych dla odmiany... kolejny -Zallberg (63PLN) już bardziej typowy choć nie mam złudzeń, w ciemno bym go nie poznał. I znów piękna kwasowość. Jako ostatni z rieslingów padł Muenchberg (127PLN) - tu już nie było wątpliwości - w nosie łupki, kwiaty i miód, w ustch jabłka i cytrusy. Ponieważ był to 2007 to trudno mi ocenić ile z różnic wynika z parceli a ile z rocznika. Choć był to doskonały riesling to zdecydowanie był on też najbardziej alzacki.

Zupełnie nie przekonał mnie Sylvaner – mnóstwo nut przejrzałych owoców i babcinych spiżarni (choć niektórzy ripostowali, że ich babcie spiżarni nie prowadziły). Dzięki kwasowości dało się go pić ale to wszystko co mógłbym na jego temat powiedzieć. Podobno w innych rocznikach potrafi być cudowny. Może i w tym jest... ale to widać nie moja religia.

Z całej degustacyjnej 10-tki mnie najbardziej utkwiło w pamięci Pinot Gris (chyba raczej powinno się nazywać Pinot Grigio – podobno niektórzy winiarze w USA postanowili tak właśnie opisywać swoje świeże, bezbeczkowe wina uznając, że francuska nazwa kojarzy się właśnie z ociężałym archetypem alzackim). Tak czy inaczej to był szarak jakiego jeszcze z Alzacji nie piłem – naprawdę mógłby konkurować z winami AA będącym dla mnie najlepszym wykonaniem tego szczepu.

Podsumowując – spotkało mnie bardzo pozytywne zaskoczenie. Może grunt to się właściwie (czyt: niewłaściwie) nastawić...
Wyraziste, miłe wina - i zaryzykuję tezę, że poza Montim i Wojtekim B. komuś jeszcze będą się chyba podobać!