SstarWines

Pamiętacie taki wpis na forum gdzie ktoś opisał zasady według których pije wino: jak dla siebie to za 100 złotych jak dla znajomych to za 20-cia. Chwilę później Winersch podsumował ten sposób patrzenia na wino pisząc krótko: żal mi Cię!
Sam uważam , że właśnie zacne towarzystwo powoduje, że wino jest winem a nie sfermentowanym sokiem z winogron
- z tym większą przyjemnością wziąłem udział w degustacji kilkunastu Brunello (podstawowe i rezerwy) z 1999 roku,
którą zorganizował na swoje urodziny jeden z miłośników wina.

W temacie BdM ciemny jestem jak tabaka w rogu więc okazja by z bliska zaobserwować ewolucje tego wina na przestrzenbi 10 lat była oczywiście mocno kusząca. Szczególnie, że rocznik uważamy powszechnie za doskonały.

Podsumowując wydaje się, że po 11 latach w zasadzie nikt nie wskazał na wino schodzące, bądź stare. Co najwyżej niektóre
z butelek były oceniane jako gotowe do picia. Piszę to w kontekście jednego z mitów winnych mówiącego, że brunello pić
w ciągu 10 lat a bordo w ciągu 20-tu. Oczywiście przy stole rozgorzała dyskusja czego w brunello szukać a czego nie – to dla mnie jednak wciąż temat za trudny  Podobnie jak zgadywanie czy po kliku latach dane wino wyjdzie bardziej na prostą czy jeszcze bardziej się skrzywi. W bordo bardziej to czuję – tutaj mnóstwo nauki przede mną.

Drugi wniosek niezwykle istotny choć zupełnie nie nowy to potwierdzenie, że pijemy butelki a nie wina. W przypadku kilku z pitych brunello miałem możliwość porównania dwóch różnych butelek. Kupione najcześciej w tym samym miejscu i czasie, przechowywane w tych samych warunkach... a jednak często inne. Pięknie różniły się na przykład dwie butelki Fuligni Riserva. Obie bardzo mi się podobały, obie z obłędnym i nietuzinkowym nosem (bardziej w barolo niż w brunello) ale jednak inne.
Żeby z notki została jakaś obiektywna wartość poniżej lista win z krótkim hasłowym komentarzem.

Castello di Camigliano Mg – Ładnie stopione choć czuć beczkę. Mocne i prsote ale bez chamstwa. 6+

Castello di Camigliano Gualto – Mniej ciała a więcej życia. Do picia już. I super. 7+

Tenuta Friggiali Riserva Mg – Leciutkie utlenienie, mniej beczki. Zwiewne i żywe – na pięknej kwasowości.
I ma jeszcze potencjał 7+

La Poderina – Mocny garbnik, suchy, sporo alkoholu. 6

La Poderina „Poggio Banale” – Słodkawe z fajniejszym garbnikiem. Lukrecje i perfumy w nosie. 6+/7

Banfi „Poggio alle Mura” - do picia, łądna kwasowość i łagodny owoc 6+

Castelgiocondo - słodkie i mocne. Trochę za duży atleta 6

Castelgiocondo „Ripe al Convento” - nie wiem czy zadziałało skojarzenie ale troche poczułem się tą beczką zgwałcony. 6-

Valdicava – czuć tuńczykiem – już wiem o co chodziło kiedyś GP. Dużo beczki i niezbyt moja religia 5/6. Chyba najsłąbsze wino degustacji.

Il Poggione - proste, pełne mocne. Super. 7/7+

Il Poggione Riserva – W nosie brett i utlenienie. Usta gorzkie – ślad jajeczny (siarkowodór?).
Prawdopodobnie nie udało się coś z butelką. Chyba, że tak ma być

Il Poggione Riserva 1997 – Nos mocno wyewoluowany  Fajna kwasowość. Dużo żywsze i ciekawsze niż 1999.
Ale bałbym się generalizować. 7

Col d’Orcia „Poggio al Vento” - ciut gorzka końcówka ale długie i miłe. 6+/7-

Fuligni Riserva. Wow! Piękny nos. Piękne usta. Mój typ. 7+

Poggio Antico – krągłe, troche bez kwasu, mocne garbniki. 6

Poggio Antico „Altero” – już do picia ale pewnie się polepszy. Piękna harmonia
(podobno podobało się tym co ogólnie lubią bordo – coś w tym jest) 7/7+

Poggio Antico Riserva – na dziś słabo. Jest nadzieja na przyszłość.
Choć mnie gorzkie garbniki nie nastrajają optymistycznie. 6

Valdicava „Madonna del Piano” - lepsze od podstawowej, więcj owocu i beczka jakby zjadliwsza.
Też pewnie wymaga jeszcze czasu. 6/7

Casanova di Neri „Tenuta Nuova” - jakieś trochę bezpłciowe – choć oczywiście dobre. Może nadzieje zbyt duże? 6+

Casanova di Neri „Cerretalto” – słodycz i kwasowość. Albo się lubi albo nie. Ja lubię. 7+