SstarWines

Podstawowe źródło wiedzy wielkomiejskiej, ekranik CityInfo w metrze, mówi nam dziś: uspokój serce idiotę, co chce wciąż tam i z powrotem. “Chcę już na Łotwę”- napisała mi ostatnio koleżanka z Berlina, Łotyszka- “tu jest mi za dobrze, wyobraź sobie, że sprzedaję caipiroskę i w czasie pracy mogę ją pić”.

Dziś będzie rzewnie i wspomnieniowo. W poszukiwaniu utraconego Miasta.
Pierwszym z szoków w metrze berlińskim było dla mnie zobaczenie, że dwóch czarnoskórych chłopców popija Becksa. Taa, zaraz ich zgarną- myślałam. Przyjechałam tam w październiku z walizką i plecakiem, ze strachem i z rozbudzonym wcześniejszymi wizytami zachwytem. Berlin jest miastem wymarzonym do uprawiania mojej ulubionej formy spędzania czasu, streetingu (łażenie, włóczenie się- tłum. aut.), a okazja po temu nadarzyła się doskonała- Dzień Zjednoczenia Niemiec. Miasto było opustoszałe jak po wojnie, bo wszyscy udali się w okolice Bramy Brandenburskiej, gdzie jedli, pili, śmiali się. Pamiętam tę przestrzeń jako przestrzeń nabrzmiałą od śmiechu, radości, jako lekką bańkę, unoszącą się w sercu Brandenburgii jak kuleczka gazu w piwie. Złe już było, zdawali się mówić berlińczycy, teraz jest dobre, cieszymy się tym.
Potem, w czasie brandenburskiej zimy, wiosny i lata, nie raz i nie dwa uczestniczyłam w sympozjonach i rytuałach żegnania starego i witania nowego tygodnia. Byli Niemcy, Żydzi, Duńczycy, Arabowie, Nowozelandczycy. Siadało się gdzie tylko międzynarodowa dusza zapragnie, korzystając z możliwości degustacji trunków w miejscach mniej i bardziej publicznych, i gadało, gadało, gadało… Tylko tureccy mężczyźni mieli swoje enklawy, prawie niewidzialne od unoszącego się dymu bary, gdzie w swoim hiperzmaskulinizowanym gronie grali w karty i mówili o tajemniczych sprawach. Mieli swoją Yeni Raki, piwo Marmara i wino o czarownej nazwie kavaklidere. Gęste od tych miejsc ulice poprzetykane były lokalami bałkańskimi, fioletowymi od śliwowicy. Wszędzie jednak, jakkolwiek pielęgnujące rodzimą tradycję miejsce by to nie było- królował Becks.
Picie berlińskie jest pełne radości, nieskrępowanej uciechy z karnawału, który może pojawić się zawsze- w środku tygodnia, pod jego koniec, z okazji narodowego święta. Becksa i wino rose pije się po pracy na ławce lub na trawniku, w kubeczkach, zagryzając własnoręcznie poczynionymi wiktuałami piknikowymi. Sklepy są zamykane o ludzkiej porze, parki przygotowane na deptanie i krzyki. I właśnie to chcąc zabrać, tę atmosferę na tak, totalnie aprobującą rzeczywistość w aktualnie danej nam postaci- przedstawiam na koniec kolczyki-talizmany. Jedyne w swoim rodzaju.